KUYA

Pag-asa ko noon . . . kaya ong lumusong;

. . . Nang mag-isa? . . . Walang alalay o tulong!

Nguni’t nang paglusong sa lawa’y lumaon,

        nau! Agad isinaisip ang pag-ahon.

Nilayon pa ang maglakbay nang mag-isa;

Pa’no . . . kasama’y bitbit daw na abala;

Nang sa biyahe, pagkaulila’y nadama,

        nagtaka pa’t kinusa ang pag-iisa.

Sapantaha ay lihis nga sa katuwiran;

Maging ang langit Niya’y isang pamayanan;

Kung ang pag-uusapan ay katibayan,

        tipak ng bato – sa moog – ay walang laban.

Oo nga’t ugnayan sa Kaniya’y sapat na;

Kaligtasang handog Niya ang mahalaga;

Nguni’t kagustuhan din Niyang walang duda,

        pag-uugnayan ng mga ana Niya.

Ngayo’y talos ko na ang layon Niyang ito;

Sa `king paglalakad, gabay mo’y tanglaw ko;

Sa ma mata mo’y aking matatanto

        kung sa maling landas, habang ko’y dadako.

Ang mga kamay mo’y ang kamay ng Pastol

        na aahon sa `kin sa tiyak na pagkalipol;

Kung sa pagpapasiya’y mali iyating hatol,

        tinig niya ang iyong maaring pagtutol.

Sa `ing paglalakbay, ako nga’y samahan

. . . tulungang marating ang magpakailanman

. . . ituro sa akin, totoong kahulugan

        ng kalikasan ng Kanilang ugnayan.

philip briana

January 11, 1992